Η ανεξαρτησία των παιδιών, είναι ένα θέμα που σίγουρα απασχολεί πολλούς γονείς. Είναι ωραίο να βλέπεις το παιδί σου να μεγαλώνει και να γίνεται ανεξάρτητο. Με ποιον τρόπο αυτή η ανεξαρτησία επηρεάζεται από την ανεξαρτησία των γονιών;
Πολλές φορές αναφέρω πως τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερο από αυτό που ζουν μέσα στην οικογένεια, και λιγότερο από αυτά που τους λένε οι γονείς. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που η λαϊκή μας παράσοδη λέει «κατά μάνα κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα».
Ένας από τους ρόλους του γονέα είναι να διδάξει στο παιδί του. Και η διδασκαλία εμπεριέχει μέσα της την έννοια της εξάσκησης, της πράξης. Τίποτα δεν μπορεί να διδαχθεί χωρίς εξάσκηση.
Η ανεξαρτησία αφορά σε 2 επίπεδα. Ένα το πρακτικό και ένα το συναισθηματικό. Αυτά τα δύο αλληλολεξαρτώνται και αλληλοσυμπληρώνονται.
Θα πρότεινα λοιπόν σε έναν γονιό αν θέλει να διδάξει στα παιδιά του να είναι ανεξάρτητα, να ξεκινήσει από τον ίδιο και να εστιάσει στην συναισθηματική ανεξαρτησία. Όσο μεγαλύτερη είναι η συναισθηματική ανεξαρτησία, τόσο πιο εύκολη γίνεται η πρακτική. Το αντίστροφο, δεν μπορεί να συμβεί. Η πρακτικές ανεξαρτησίες της ζωής δεν μας βοηθούν να ξεμπλοκάρουμε από τα συναισθηματικά δεσμά.
Συναισθηματική ανεξαρτησία σημαίνει να έχω απαλλαγεί από ιδέες, αντιλήψεις, συνήθειες που δεν μου ταιριάζουν. Και έρχομαι να εφαρμόσω και να ζήσω τα δικά μου πιστεύω. Επίσης σημαίνει ότι είμαι διαθέσιμός ν’ αντικαταστήσω ό,τι δεν εξυπηρετεί τον σκοπό μου.
Είμαι δηλαδή ανεξάρτητος από οτιδήποτε θεωρείται προσκόλληση.
Παράγοντες που ενισχύουν στη μη ανεξαρτησία
- Παραδοσιακές ιδέες, όπως «να μην λείπω πολύ και εγκαταλείψω το παιδί μου», «μόλις γίνεις γονιός, ξέχνα τη ζωή»
- Σκέψεις για το τι είναι το σωστό
- Συναισθήματα ενοχής, φόβου, αμφισβήτησης εαυτού
- Έλλειψη εμπιστοσύνης σε όσα γνωρίζει ένας γονιός
- Ο διαρκής αγώνας να είναι κάτι άλλο σαν γονιός, από αυτό που ήδη είναι
- Να νιώθει άβολα στη θέση ότι δεν γνωρίζει και ότι δεν είναι ο τέλειος γονιός
Ένας άλλος παράγοντας πολύ πολύ σημαντικός που θέλω να τον αναφέρω ξεχωριστά, είναι οι συναισθηματικές ανάγκες που εξυπηρετεί στον καθένα ο γονεϊκός ρόλος.
Όσο μεγαλύτερα συναισθηματικά κενά ή ανεπεξέργαστα τραυματικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία έχει ο γονιός, τόσο μεγαλύτερη είναι η προσκόλληση του στον γονεϊκό ρόλο και κατά συνέπεια στο παιδί.
Αυτό δεν σημαίνει ότι για να εκπαιδεύσουν ανεξάρτητα παιδιά, οι γονείς χρειάζεται πρώτα να έχουν δουλέψει όλα τα δικά τους τραύματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό. Ο λόγος είναι απλός. Τα τραύματά μας ενώ υπάρχουν μέσα μας, δεν σημαίνει ότι έρχονται στην επιφάνεια όλα μαζί για να δούμε τι θα κάνουμε. Τα τραύματα έρχονται στην επιφάνεια μετά από κάτι που συμβαίνει στο παρόν και τα ενεργοποιεί. Η κάθε τραυματική εμπειρία έχει το δικό της χρόνο που είναι να δουλευτεί.
Μία καλή συμβουλή για τον γονέα, θα ήταν να ψάξει μέσα του τι συναισθηματικές ανάγκες έχει σαν άνθρωπος στο σύνολο. Ποια είναι αυτά τα στοιχεία, συνήθειες, δραστηριότητες που θα μπορούσαν να τον κάνουν χαρούμενο και θα κάλυπταν τα συναισθηματικά κενά του. Να έρθει να τ’ αναγνωρίσει και να προσπαθήσει να βρει έναν ισορροπημένο τρόπο να τα εντάξει στην καθημερινή ζωή με τα παιδιά του.
Ξέρω, πολλοί θα μου πουν ότι είναι πολύ δύσκολο μέσα στην καθημερινότητα που έχει γίνει τόσο απαιτητική. Το καταλαβαίνω, μέσα σε αυτή ζω κι εγώ. Εδώ όμως δεν μιλάμε για δυσκολία ή ευκολία, μιλάμε για την διάθεση που έχουμε να κοπιάσουμε για να φέρουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε.
Αν θες λοιπόν να διδάξεις στο παιδί σου τη συναισθηματική ανεξαρτησία, έλα να διδάξεις πρώτα τον εαυτό σου.
Η βοήθεια είναι πάντα εκεί. Είσαι ανοιχτός να τη δεχθείς;
Tip: Για όσους έχουν τη διάθεση και επιθυμούν να πάνε πιο βαθιά. Μην ξεχνάτε πως τα δικά σας συναισθηματικά κενά έρχονται από το δικό σας μικρό παιδί, που υπάρχει ακόμα εκεί. Όσο περισσότερο το πλησιάσετε και με τη βοήθεια ενός ειδικού δουλέψετε μαζί του, τόσο περισσότερο θ’ ανακουφίσετε τον εαυτό σας και αυτό θα επικοινωνηθεί και στα παιδιά σας.